Cinema Libanon: Benefietavond at De Balie, Amsterdam

9 September
Entrance: euro 10,- combination ticket euro 25,-

In defiance of the war and in solidarity with the humanitarian crisis in Lebanon, De Balie organises an evening of films, documentaries and videos by Lebanese makers, in collaboration with the Lebanese production house and film festival Né à Beyrouth.

The selection of films are testimony to the resistance of Lebanese artists to a historical and cultural amnesia, and show that being rooted in contemporary Lebanon means is as much a commemoration of an untold past, as it is a reflection on and of the present.

With thanks to: Pierre Sarraf (Né à Beyrouth), Joanna Hadjithomas & Khalil Joreige, Celluloid Dreams, Akram Zaatari, and other participating artists.

More info: http://www.neabeyrouth.org/ or http://www.balie.nl/

The program consists of three blocks:

• Block one: 18.00 h
  "Ce sera beau, from Beirut with love" Wael Nouredinne, 30min, 2005 (16mm) From Beirut - with Love:. A cinematic postcard greeting, so bitter and cynical, it can only come from a city being at war with itself.
  
  "In this house", Akram Zaatari, 30 min, 2004 (video). At the end of the Lebanese civil war in 1991, Ali, a member of the Lebanese resistance, wrote a letter to the owners of the house his group had occupied for six years. In November 2002, Akram Zaatari took his video camera and headed to this family's village in Ain al-Mir to dig up Ali's letter.
  
  Block two: 20.00 h
  "Meshwar" 26 min, Ziad Antar & Marc Casal Liotier 2005 (DV cam). The assassination of former prime minister Rafiq Harari in February 2005, and the instable security situation in Lebanon, has brought back memories of the civil war.
  
  "All is well on the border", 43 min, Akram Zaatari (video). Issues of representation within the occupied zone of South Lebanon are explored in this documentary. The film's three staged interviews with Lebanese prisoners in Israel illustrate aspects of life under occupation with convincing poignancy. Zaatari uses the interview format as a tribute to French filmmaker Jean-Luc Godard's Here And Elsewhere, which probed images of the Palestinian/Israeli conflict in South Lebanon 20 years earlier.
  
  Block three: 22.00 h
  "My friend Imad and the Taxi", 19 min, Olga Nakkas/Hassan Zbib, Lebanon (1985 and 2005). In 1985, Hassan Zbib and Olga Nakkas separately started to develop film scenarios based on simple narratives. Their work took Beirut as a stage where lonely characters drifted: a taxi driver in his car, a man walking around and talking to a Rambo poster. These films were never presented as finalized works until a Beirut-based festival, Né à Beyrouth, spotted them and asked the filmmakers to present their films with live electronic music.
  
  "A Perfect Day", 88min, Khalil Joreige en Joanna Hadjithomas, 2005. Stuck in a traffic jam, Malek catches a glance of Zeina, the woman he loves. His mother Claudia has still not accepted his father's disappearance after 15 years. She stays at home should her husband return, Malek drives around the city alone in his car. Each of them living with a void of lost
  

SIXTY YEARS OF PRAYER

A journalist heard about a very old Jewish man who had been going to the Wailing Wall to pray, twice a day, everyday, for a long, long time. So she went to check it out. She went to the Wailing Wall and there he was walking slowly up to the Holy site. She watched him pray for about 45 minutes. When he turned to leave she approached him for an interview.

"I'm Rebecca Smith from CNN. Sir, how long have you been coming to the Wailing Wall and praying?" "For about 60 years," he answered. "60 years! That's amazing! What do you pray for?"

"I pray for peace between the Christians, Jews and the Muslims. I pray for all the hatred to stop, and I pray that all our children should grow up in safety and friendship." How do you feel after doing this for 60 years?" "Like I'm talking to a fucking wall."

Hezbollah kán niet worden uitgeroeid

De crisis in Libanon was een ongezocht vervolg op de Libanese burgeroorlog, die in 1991 eindigde. Nu is de sektarische verdeeldheid ten einde gekomen.

Door Arthur Blok en Sharida Mohamedjoesoef

In ruim vier weken is de Libanese infrastructuur door het Israëlische leger volledig verwoest. Het zuiden is onbereikbaar en aan Libanese zijde zijn ruim duizend doden gevallen en een drievoud aan gewonden. Of het Israëlische offensief het gewenste effect heeft, is de vraag; na ruim een maand strijd voelen alle Libanezen zich aangevallen en is het verzet tegen Israël populair. Deze eensgezindheid is gezien het ernstig verzuilde karakter van de Libanese samenleving bijna een wonder.

In 1991 tekende de strijdende milities in de Saoedische plaats Taif een vredesakkoord. Het was de eerste stap om de politieke macht zo eerlijk mogelijk te verdelen over de 17 verschillende religieuze stromingen. De maronitische christenen mochten een president leveren, maar wel met minder politieke macht dan voor de oorlog. De soennieten kregen een premier en de sjiieten de voorzitter van het parlement. Buurland Syrië hield achter de schermen de regie strak in handen.

Met het Taif-akkoord waren de problemen verre van opgelost. Het verwoeste land moest weer worden opgebouwd. De Libanese regering stak miljarden in allerlei grote projecten, zoals volledige renovatie van het oude centrum van Beiroet. De slechte leefomstandigheden vooral van de sjiieten werden genegeerd. Hezbollah, een militie die in 1982 met steun van Syrië werd opgericht als reactie op de Israëlische invasie in het land, vulde deze leemte. De organisatie zorgde voor betaalbare medische zorg, onderwijs en andere sociale voorzieningen. De populariteit van de Partij van God groeide onder de sjiieten en Hezbollah ontwikkelde zich van een verzetsorganisatie tot een volksbeweging met verschillende aspecten: militant, religieus én sociaal.

Als enige partij mocht Hezbollah na de burgeroorlog de wapens houden. Na de moord op oud-premier Rafik al-Hariri in februari 2005 en een reeks bomaanslagen werd de internationale druk om de militie te ontwapenen, flink opgevoerd. De Verenigde Naties hadden in 2004 resolutie 1559 al aangenomen, die een onmiddellijke terugtrekking van de Syrische troepen in Libanon eiste. Daarop volgde de ‘cederrevolutie’. Tijdens het hoogtepunt demonstreerden ruim een miljoen Libanezen op het Martelarenplein in de hoofdstad. Enkele weken later was het vertrek van de Syriërs na bijna dertig jaar aanwezigheid in Libanon, een feit.

Resolutie 1559 behelsde eveneens een ontwapening van alle gewapende milities. Dat stuitte op fel verzet bij de organisatie. Hezbollah-chef Hassan Nasrallah gebruikte de Israëlische bezetting van de ‘boerderijen van Sjeba’, een strook land op het drielandenpunt op de in 1967 veroverde Golanhoogte, als hoofdargument. Na maanden van een ‘nationale dialoog’ laaide afgelopen pinksterweekeinde, kort nadat de VN een soortgelijke resolutie aannam, het geweld prompt weer op aan de Libanees - Israëlische grens. De noodzaak van het verzet leek herboren, maar ook de breekbaarheid van de Libanese democratie kwam boven tafel. Hezbollah bleek sterk genoeg om de wens van een meerderheid van de Libanezen te trotseren.

Ondertussen lijkt de crisis met de aanname van VN-resolutie 1701 in de slotfase beland. Na een einde van de vijandigheden moet een robuuste internationale vredesmacht de strijdende partijen uit elkaar houden. De Libanese en de Israëlische regering hebben positief op de resolutietekst gereageerd. Ook Nasrallah heeft aangekondigd het besluit te aanvaarden, maar over de voorgenomen ontwapening blijft hij vooralsnog muisstil. Na het aannemen van de resolutie heeft het Libanese kabinet al twee gelegenheden over de ontwapening aan zich voorbij laten gaan.

Het is absoluut een illusie van Israël te denken dat Hezbollah uitgeroeid kan worden. De organisatie is na meer dan twintig jaar een wezenlijk onderdeel geworden van de samenleving met een afvaardiging in het parlement. De hoofdvraag is wel hoe het verder moet. Dat de wapens moeten worden ingeleverd, eer er sprake is van gelijkheid, is duidelijk. Het aanbod van de Libanese regering naast de internationale troepenmacht zelf ook vijftienduizend soldaten naar de grens te sturen klinkt hoopvol, maar daarmee blijft de vraag hoe deze ontwapening moet geschieden, onbeantwoord. Dat zal niet zo makkelijk gaan, net zomin als dat in 1991 het geval was bij het ontwapenen van de Libanese Strijdkrachten, de beruchte en invloedrijke christelijke militie.

Zowel Israël als Hezbollah lijken het staakt-het-vuren dat sinds maandag van kracht is te respecteren. Terwijl tienduizenden vluchtelingen proberen terug te keren naar huis, hebben de Libanezen zelf de eerste stap naar verbroedering al gezet. Honderdduizenden sjiieten vluchtten in de afgelopen weken naar christelijke wijken en dorpen waar ze onderdak en voedsel krijgen. Iets wat een maand geleden nog ondenkbaar was. Het lijkt er op dat het sterk verdeelde Libanon in rap tempo een volwassen staat wordt; dat zich ontworstelt aan de sektarische dreiging. Een bittere noodzaak, want alleen dan kan het hoofdstuk van de burgeroorlog definitief worden afgesloten.

Arthur Blok woonde en werkte van 2001 tot en met 2004 in zijn geboorteland Libanon. Hij was vaste correspondent van de GPD en schreef wekelijkse bijdragen vanuit zijn standplaats in Libanon, Syrië en Iran.
Sharida Mohamedjoesoef werkte bij de Nederlandse Moslim Omroep en deed regelmatig onderzoek naar de sjiietische islam in Nederland, Libanon en Syrië.

Dit artikel verscheen vandaag in Trouw op de Podiumpagina

"FAIRUZ, WE HIELDEN ZOVEEL VAN MEKAAR"

Documentaire IKON, zondag 13-08-06, 12.49 uur, Ned 1 (info en foto's: IKON)

Tijdstip wel controleren. TV-gids kan iets anders aangeven!

Er is veel wat de Arabische wereld verdeeld houdt, maar dat de dag moet beginnen met muziek van Fairuz, daarover is iedereen het eens. De Libanese zangeres is al een halve eeuw dagelijks op de radio te horen, van Irak tot Marokko. De documentaire toont de liefde van uiteenlopende inwoners van Beiroet voor deze diva. Via haar liederen over verloren liefde en onvervuld verlangen vertellen ze over hun eigen leven en over de bewogen geschiedenis van hun stad.

Beiroet is de bakermat van Fairuz en haar muziek. Ooit was dit een welvarende havenstad, het ‘Parijs van het Midden-Oosten’ en een toevluchtsoord voor mensen van allerlei religieuze en etnische komaf. In 1975 werd de idylle wreed verstoord door een burgeroorlog die vijftien jaar zou duren.

Fairuz bleef in Beiroet wonen en werd het symbool voor het verlangen naar vrede in Libanon en het Midden-Oosten. Tot op heden trekt ze, hoewel ze inmiddels al bijna zeventig is, nog overal in de Arabische wereld volle zalen. Maar ook elders, zoals de afgelopen twee jaar in onder meer Las Vegas, Basel en Parijs, komt het publiek massaal op haar concerten af.

Fairuz’ muziek is een combinatie van traditionele Arabische muziek en westerse elementen. In de documentaire is veel van haar muziek te horen, die ook voor een westerling verrassend goed in het gehoor ligt. In de Arabische muziek worden de teksten van even groot belang geacht als de muziek. Fairuz is beroemd geworden door haar odes aan Libanon en haar tragische liederen over de teloorgang van haar land.

"Zahrat al Madaa 'in" (Bloem der steden): http://www.ikonrtv.nl/donderdagdocumentaire/documentaire.asp?oId=1158
Nog meer Fairuz: http://www.fairuzonline.com/

http://www.ikonrtv.nl/donderdagdocumentaire/documentaire.asp?oId=1158

Inside Beyrouth

A little bit of Lebanon in Amsterdam

By Sharida Mohamedjoesoef for the Amsterdam Weekly (issue 26 July - 2 August 2006)

Most people know him as the jovial owner of the Lebanese restaurant Beyrouth in the Kinkerstraat. And even now, while his country is being pounded unrelentingly by Israeli bombs and his own relatives are bearing the brunt of the wrath, he is still his usual charming self: Kamal Estephan, born in Beirut, 1964 and living in the Netherlands since 29 November 1989.

“To this date I celebrate my arrival to the Netherlands every year by drinking a glass of whiskey. I was glad to leave a country that was getting more violent by the day. Don’t be mistaken, I do miss Lebanon, its vibrant way of life in particular. Despite the war, we had time to have fun, go out and show off. In retrospect, it was a rather shallow way of experiencing life, I have to admit”.

The walls in Kamal’s restaurant are covered with various rugs, a detailed map of his native country and if you look even closer, there is a small picture of Mar Maroun, the fifth-century Lebanese hermit considered to be the father of the monastic movement now called the Maronite Catholic Church. But what stands out most is the posters of the capital Beirut before the civil war; a war in which the capital city image as the Paris of the Middle East was blown to smithereens by car-bombs and kidnappings.

Kamal was only 11 when he witnessed the onset of the civil war in Lebanon. Amidst all this turmoil he nevertheless finished high school and went to study medicine at the Lebanese University. Due to health problems, he was unable to complete his studies. “Looking back at my Lebanese days, I’d have to conclude we weren’t really in touch with people of other religious denominations” he says. “You must realise that we were in a civil war that was fought along sectarian lines. You just didn’t mix. Why? Well, there are a couple of reasons. Lack of objective education for instance, not one that was coloured along religious divides.”

Estephan goes on to explain: “The economic factor was another major obstacle. You have to realise that the Lebanese civil war was very much a battle between the haves and the have-nots. For a long time, the Lebanese Christians enjoyed greater prosperity, because they had smaller families and were therefore able to give their children a proper education. “The irony of it all, is that Lebanon was and still is a delicate tapestry of religious denominations. But only in Holland did I really learn about the various religious groups. Civil war is like an allergy, an allergic reaction towards the other.”

Estephan grew up in a country that was characterised by a peculiarly structured political powerhouse which also helped fuel growing unrest among the Lebanese. The president always has to be a Maronite Christian. The prime minister should be a Sunni Muslim and the speaker of parliament a Shia. This was fine, until the early 1970s when there was a gradual shift in the demographic make-up of the country. Christians were soon outnumbered by the Muslim population. Add to this the PLO-factor and you have all the ingredients that led to a bloody civil war.

“This war ended in 1991. But if Lebanese society is so much better? Mmm… I doubt it. Some of the problems that lay at the heart of the civil war, are still very much there. True, interreligious interaction has definitely improved. But nonetheless, it is still a far cry from what it should be. And with the war Israel is presently waging on Lebanon, some of this strife which I mentioned just now, has re-emerged in full force. It is a nerve-wracking experience, going through all the motions of war again. I am just terribly grateful that my parents, brother, sister-in-law and my wife are here in Holland. But my sister still lives in Lebanon and so do dozens of uncles and aunts. I am calling them almost every day. This whole situation is very, very stressful.”

Estephan is clearly distressed by what he sees happening for the second time in his life. He’s not afraid of apportioning blame, but sees fault on all sides of the divide: “Three words come to mind: guilt, aggression and revenge,” he says. “Let me start with the guilt: everybody, from Israel to Hezbollah bears part of the blame. As for aggression, the attacks of Israel are so extremely violent and so disproportionate. And last, revenge, ah well, to put it bluntly, in my eyes, this has to do with economic jealousy, because Lebanon was rapidly turning into tourist hotspot number one in the Middle East. And now, the country has been put back at least 50 years.”

Pride, history, a desire not to lose face, by meeting around the discussion table, all of these things are the cause of the most recent conflict, believes Estephan. And he knows the loser will be the ordinary citizen: “In the meantime Lebanon is losing its human dignity.”

Press Release

Lebanon: An Open Country for Civil Resistance

A human convoy from Beirut to the South


BEIRUT 7th August - On August 12, at 7 am, Lebanese from throughout the country and international supporters who have come to Lebanon to express solidarity will gather in Martyr’s Square in Beirut to form a civilian convoy to the south of Lebanon.


Hundreds of Lebanese and international civilians will express their solidarity with the inhabitants of the heavily destroyed south who have been bravely withstanding the assault of the Israeli military. This campaign is endorsed by more than 200 Lebanese and international organizations. This growing coalition of national and international non-governmental organizations hereby launches a campaign of civil resistance for the purpose of challenging the cruel and ruthless use of massive military force by Israel, the regional superpower, upon the people of Lebanon.

August 12 marks the start of this Campaign of Resistance, declaring Lebanon an Open Country for Civil Resistance. August 12 also marks both the international day of protest against the Israeli aggression.

"In the face of Israel’s systematic killing of our people, the indiscriminate bombing of our towns, the scorching of our villages, and the attempted destruction of our civil infrastructure, we say No! In the face of the forced expulsion of a quarter of our population from their homes throughout Lebanon, and the complicity of governments and international bodies, we re-affirm the acts of civil resistance that began from the first day of the Israeli assault, and we stress and add the urgent need to act!," said Rasha Salti, one of the organizers of this national event.

After August 12, the campaign will continue with a series of civil actions, leading to an August 19 civilian march to reclaim the South. "Working together, in solidarity, we will overcome the complacency, inaction, and complicity of the international community and we will deny Israel its goal of removing Lebanese from their land and destroying the fabric of our country," explained Samah Idriss, writer and co-organizer of this campaign.


"An international civilian presence in Lebanon is not only an act of solidarity with the Lebanese people in the face of unparalleled Israeli aggression, it is an act of moral courage to defy the will of those who would seek to alienate the West from the rest and create a new Middle East out of the rubble and blood of the region," said Huwaida Arraf, co-founder of the International Solidarity Movement and campaign co-organizer. "After having witnessed the wholesale destruction of villages by Israel's air force and navy and having visited the victims (so-called displaced) of Israel's policy of cleansing Lebanese civilians from their homes," continued Arraf, "it is imperative to go south and reach those who have stayed behind to resist by steadfastly remaining on their land."

If you are in Lebanon and want to sign up and join the convoy, contact either:
Rasha Salti. Email: convois.citoyens.sud.liban@gmail.com . Tel: +961 3 970 855
Rania Masri. Email: rania.masri@balamand.edu.lb. Tel: +961 3 135 279 or +961 6 930 250 xt. 5683 or xt. 3933

If you are outside Lebanon and want to sign up and join the convoy, you should know:
1) You need to obtain a visa for Lebanon and for Syria if your plan is to enter Lebanon from Syria.
2) We don't have the funds to cover for the cost of your travel, however, we can help with finding accomodations.
For questions and help for all internationals please contact Adam Shapiro at: adamsop@hotmail.com

Press Contacts:
Rasha Salti, +961 3 970855
Huwaida Arraf, +961 70 974452
Samah Idriss, +961 3 381349
Wadih Al Asmar, +961 70 950780

You can also sign up on our website: www.lebanonsolidarity.org

This campaign is thus far endorsed by more than 200 organizations, including: The Arab NGOs Network for Development (ANND), International Solidarity Movement (ISM), Cultural Center for Southern Lebanon, Norwegian People’s Aid, Lebanese Center for Policy Studies, Lebanese Association for Democratic Elections, Frontiers, Kafa, Nahwa al-Muwatiniya, Spring Hints, Hayya Bina, Lebanese Transparency Association, Amam05, Lebanese Center for Civic Education, Let’s Build Trust, CRTD-A, Solida, National Association for Vocational Training and Social Services, Lebanese Development Pioneers, Nadi Li Koul Alnas, and Lecorvaw.

Avondwake Amnesty voor situatie Midden-Oosten

(Novum) - Amnesty International houdt maandag een avondwake voor het conflict tussen Israël en Libanon. De wake, die wereldwijd plaats zal vinden, begint om 17.00 uur en eindigt om 20.00 uur. Met de actie wil Amnesty oproepen tot een staakt-het-vuren tussen de beide landen.

Ook wil de organisatie dat een onafhankelijke commissie wordt ingesteld om het conflict te onderzoeken en dat beide landen het humanitaire recht naleven. Daarnaast moet er van de organisatie een wapenembargo komen voor zowel Israël en Hezbollah.

Amnesty betreurt het dat de Nederlandse regering het conflict 'nog altijd niet' krachtig veroordeelt. Donderdag vroegen ook organisaties als Pax Christi, het interkerkelijk samenwerkingsverband Icco en Oxfam-Novib, om aandacht voor het conflict. In een advertentie in dagblad Trouw vroegen ze om 'stemverheffing van de Nederlandse regering' tegen het conflict. Ook deden zij een oproep aan de regering om een onmiddellijk staakt-het-vuren tussen Israël en Libanon resoluut te steunen.