HET RECHT OM NEE TE ZEGGEN

Als Koos Werkloos had ik alle tijd van de wereld om die dingen te doen, waar ik voorheen geen gelegenheid voor had, zoals een bezoekje aan de Zaanse Schans. De zon was al aan haar laatste traject van de dag begonnen, toen ik samen met een vriendin daar aankwam. Mooi strijklicht op de molens, het water, de houten huisjes uit de 17e en 18e eeuw en de kaasboerderij.

Ondanks het late tijdstip in de middag, is net een bus vol toeristen uit het Verre Oosten gearri­veerd om dit toonbeeld van Hollandse nostalgie met eigen ogen te aanschouwen. Kleine handen en hoofden komen te voorschijn uit dikke winterjassen. De camera’s klikken er lustig op los. Ook ik haal mijn toestel te voorschijn, terwijl mijn gezelschap haar gelegen­heidsburka uit haar tas pakt. Een groter contrast is in dit Anton Pieckachtige dorp bijna niet voor te stellen. Hier en daar wat verbaasde blikken, maar verder niets. En die buitenlandse toeristen zal het een worst wezen.

Nu ben ik bepaald geen fan van de burka. Ik zal dan ook de laatste zijn die de straat op gaat om te protesteren tegen een verbod erop; al was het maar omdat dit kledingstuk te veel herinnert aan het gruwelen van het Talibanbewind in Afghanistan, gruwelen die indruisen tegen alles wat menselijke waardigheid heet. Al was het maar omdat er voor de burka geen Koranische grond bestaat. Al was het maar omdat het recht om“nee” te zeggen tegen de burka niettemin wel is verankerd in de Koran (Soerah 2: 256). Sharida Mohamedjoesoef PS. Koranvers 2:256: Er is geen dwang in religie.